(...) Artystka tworzy malarskie parafrazy obrazów zaczerpniętych ze świata organiki, który, jak dowodzi, zbudowany jest z ukrytych porządków, harmonii kształtów, proporcji i idealnych podziałów – wszystkiego co wprost z natury przeniknęło do materialnego otoczenia człowieka i ukształtowało jego sposób istnienia w obecnej rzeczywistości. 

(...) Dzięki takim nawiązaniom twórczość Wierusz Kowalskiej lokuje się pomiędzy wydestylowaną estetyką Sol LeWitta, a mocno symboliczną manierą ekspresjonizmu abstrakcyjnego, stanowiącą dla niej drugą, ważną fascynację. 

(...) Tak jak u LeWitta, w obrazach polskiej malarki brak jest tego rodzaju napięć, które charakteryzowały chociażby przeciążone teorią dzieła artystów szkoły nowojorskiej. W jej obrazach – w których manifestuje się umiejętność obrony przed roztkliwionym, patetycznym tonem typowym np. dla action painting – spotykamy się z dogłębną analizą fizyki i struktury płótna, która w efekcie pozwala na tworzenie uporządkowanych, minimalistycznych kompozycji. 

(...) Głęboko przemyślane kompozycje malarskie, które Wierusz Kowalska tworzy za pomocą prostych środków wyrazu, stanowić mogą ciekawą przciwwagę dla obecnego aktualnie nadmiaru i nadprodukcji, zarówno w kwestii materialnej, ale pojawiającego się również w obszarze sztuki, nauki, polityki i obyczajów...Artystyczne wybory malarki zaskakująco trafnie wpisują się jednocześnie w nurt współczesnego minimalizmu, a przez jej przywiązanie do dziedziny wzornictwa przemysłowego zbliżają się do estetyki nowoczesnego dizajnu. 

(...)The weel-thought painting compositions created by Wierusz Kowalska with simple means may be an interesting counterweight to the current issue of exscess and overproduction , both in terms of good but also art, science, politics and customs...The painter’s artistic choices are surprisingly accurately part of the contemporary minimalism, and they are close to the aesthetics of modern design because of her attachment to industrial design”. 

(...) Artystka - u której pokrewieństwo z tradycyjnymi gatunkami awangardy jest niezwykle czytelne, odchodzi jednak od sztywnych założeń konstruktywizmu, kierując swoją uwagę na świat realny. Mocne w wyrazie kompozycje budowane z prostych brył geometrycznych i oparte na podstawowych kolorach oraz barwnych kontrastach są wynikiem przemyśleń i analiz artystki dotyczących wybranych z rzeczywistości przedmiotów lub struktur. 

(...) Płótna Wierusz-Kowalskiej, z których większość jest efektem procesu poszukiwania formy idealnej, poprzedzonego głębokim namysłem nad naturą i poznaniem specyfiki poszczególnym struktur z niej wywiedzionych, powstają dzięki biegłemu posługiwaniu się artystki klasycznymi regułami malarskimi, poprzez które może ona reinterpretować tradycyjne gatunki malarskie. Stąd w jej obrazach stabilność ma prymat nad rozedrganiem, architektonika nad labilnością, geometria i prawidłowo wyznaczana perspektywa nad przypadkowością, precyzja nad spontanicznością. Repertuar środków – choć pozornie skromny – pozwala artystce na pełną kontrolę nad płótnem, kompozycją i estetyką, która z kolei nosząc znamiona minimalizmu czy nawet konstruktywizmu, odpowiada dewizie Leonarda da Vinci: „prostota jest ostatecznym wyszukaniem”.

(...)To artystka wierna tradycyjnemu medium i ramie obrazu, tworząca chłodne abstrakcje geometryczne, w historii sztuki często utożsamiane z archetypem męskości, z męską siłą i intelektem; tworzy w duchu czystej formalności – formalności wręcz ekstremalnej, estetycznie wyniosłej. Jej sztuka stanowi manifestację czystego obrazu, niezależnego od realności oraz od tego, co widzialne i możliwe do odwzorowania.